Sloppenwijken

Jaa van de week was het zover! We gingen naar de sloppenwijken. Ik stond met een dubbel gevoel in de ochtend op. Zin hebben is een verkeerde benaming.. maar eindelijk konden we de kinderen van ACAP zien wonen. Eindelijk komen we te weten in wat voor toestand ze wonen. We hebben er veel over gehoord en we hebben foto's ervan gezien. Maar als je het met eigen ogen ziet dan pas besef je het.

Dinsdag zijn we naar de sloppenwijk geweest van sucat. Vanaf de weg zag je de sloppenwijk niet, je zag alleen maar bomen. Toen we gearriveerd waren en we uitstapten rook je al gelijk de stank van het afval. We moesten via een "trappetje" naar beneden.. waren wat stenen bij elkaar gelegd wat een trap moest voorstellen. Voor iemand met zwakke enkels was dit niet ideaal. Wanneer we beneden aankwamen keken we onze ogen uit naar alles wat we zagen. Huisjes bestonden uit karton, plastic, hout en afval. Wanneer het zal regenen zal het zeker niet blijven staan.

We zien een aantal kinderen die we kennen. Vele kinderen waren naar school dus hebben we die niet gezien. De kinderen die er waren waren "trots" om hun huisje te laten zien. Er brak echt iets bij me binnen.. dat de kinderen zo kunnen leven. Vele kinderen lopen ook op blote voeten.. ik vond het op mijn birkenstocks al gevaarlijk, laat staan op blote voeten. Het was een onregelmatige grond met allemaal kleine steentjes, viezigheid en ontlasting van de dieren die er leven.

Weken tot zelfs maanden hebben de mensen daar geen water om zich te douchen, om kleren te wassen en om de afwas te doen. Wanneer ze water hebben, herbruiken ze het veel. Van hetzelfde water doen ze de afwas en de was. Helemaal niet hygienisch, maar ze kunnen niet anders. Gelukkig hebben ze de ruimte om 2x in de week bij ACAP te douchen.

Het verbaaste me dat er veel hanen liepen dus ik ging vragen waarom. Ze hebben hier in Manila veel hanengevechten om geld. Zo komen ze dus aan geld. Zelfs mijn hart voor dieren stierf een beetje af. Ook wordt er een haan geslacht voor een verjaardagsfeest, een feestelijke maaltijd noemen ze het.

Het is heel normaal om een gezin te hebben met 5 a 6 kinderen. We hebben zelfs daar een moeder ontmoet die 14 kinderen heeft. De moeders gaan vaak tot in de nacht door om afval te sorteren voor geld. Vele moeders slapen dus ook overdag en moeten de oudere broers/zussen op de jongere broertjes/zusjes passen. Zo zie je kinderen van 4 a 5 jaar een baby tillen en rondlopen. Ik vind het zelf al zwaar in deze hitte om continu een baby vast te houden laat staan zo klein kindje van 4 a 5 jaar oud.

Vandaag zijn we naar 2 andere sloppenwijken geweest. Je ziet zoveel verschillen. Hier gaan mensen geen afval sorteren voor geld. De jonge kinderen bedelen vooral op het vliegveld. Wanneer ze ouder worden en bedelen niet meer werkt gaan de slechte mensen stelen.. de goede mensen gaan op zoek naar werk. Ze gaan de straten vegen, was wassen van andere mensen of bijvoorbeeld op andermans kinderen passen.

De eerste sloppenwijk die we vandaag hebben gezien zag er van de buitenkant niet heel arm uit. De meeste huizen waren van steen. Wanneer je de huizen inliep zag je pas dat ze echt arm waren. Ze hebben een kamertje van 2 bij 2 voor het hele gezin. Echter zitten er ook slechte huizen tussen die van hout zijn. In deze sloppenwijk heb ik ook heel veel honden gezien die strak aan de ketting zaten.. geen water hebben terwijl het 30 graden is.

De tweede sloppenwijk van vandaag vond ik het ergste sloppenwijk om te zien. De huizen waren totaal niet stabiel. In deze sloppenwijk waren ook drugsdealers dus we moesten op onze hoede blijven. De paden die we liepen waren ook een en al modder dus we moesten echt voorzichtig lopen. En dat te bedenken dat de kinderen op blote voeten lopen of slippers die vaak veel te groot zijn.
We hebben een aantal huizen van binnen gezien, wat je huizen kan noemen. Het is een klein kamertje waar ze met een groot gezin moeten leven.
Wanneer het hier gaat regenen zal het 1 groot modderpoel worden. Ook de huizen zullen deels instorten en grote waterschade hebben.

Terwijl we in de sloppenwijken waren, zijn we goed beschermd door Didit, Rhea en Paul. Paul liep constant met een paraplu boven ons, om ons te beschermen tegen de zon. We voelden ons net beroemde mensen. Ook werden we nauwlettend in de gaten gehouden en mochten we alleen ons telefoon meenemen.

Gelukkig gaan we aankomende zaterdag naar Donsol om ons te ontspannen en de nare gedachtes van van de week even te vergeten. Walvishaaien here we come!