In shock.. heavy night

Hee allemaal!

Na de gebeurtenis van afgelopen nacht moet er wel weer een reisverhaal geschreven worden. We wilden het eerst niet openbaar brengen omdat het eigelijk wel te heftig is, maar onze stagebegeleider heeft gezegd dat we ook deze ervaringen met jullie moet delen.

Afgelopen nacht rond half 1 werd ik opgebeld door Didit.. wij dacht echt wat is er aan de hand? Waarom belt ze me zo laat ? Ik pak de telefoon op en ze was in paniek. Een jongen van 21 jaar die bij ACAP woont had een bericht gedaan naar Didit met als einde dat hij zelfmoord wilde gaan plegen. We wisten verder niet zijn verhaal, alleen dat ze mensen bij ACAP niet konden bereiken en wij haar laatste hoop waren.

Wij gauw wat kleren aangetrokken, de sleutel gepakt, deur dicht gegooid en poort dichtgegooid. De bewaker van de straat was gelijk wakker door onze lawaai. Wij keihard op onze slippers rennen naar ACAP. We hebben daar 10 min op de bel lopen drukken en waren echt verbaasd dat de kinderen en de volwassenen zo vast slapen. Heb gelijk DIdit teruggebeld en gezegd dat niemand de deur opendeed Ze wilde de bewaker spreken, omdat wij hem niks konden zeggen vanwege gebrekkig engels. De bewaker is op de hek gaan klimmen en heeft zohard Rowell(vader die daar woont) en mommy Sasun (huisvrouw) geroepen.. hehe eindelijk deden ze open. Helaas spreken ze daar binnen geen Engels.. dus ik rennen naar de huistelefoon en belde Didit zodat zij alles kon vertellen.
Mommy Susan maakte de kamer van de jongen open en daar zat hij dan.. helemaal in de hoek met een grote vleesmes in zijn hand aan het huilen. De mes is afgepakt.
Achteraf hoorde we dat hij nog een mes bij zich had en een touw. Hij had dus serieus plannen om een einde te maken aan zijn leven.

Besef.. we hebben zijn leven gered. Wat was er gebeurd als ik de telefoon niet op nam? Wat was er gebeurd als er echt niemand wakker werd? Didit liet ons beseffen dat we echt zijn leven hebben gered.
Het had zo grote impact op ons. Het heeft ons zo geshockd. Toen we daarna terug kwamen in het appartement braken we allebei. Alle emoties kwamen eruit.
We hebben leuke kanten aan onze stage, maar zeker ook minder leuke en heftige kanten van onze stage.

Vandaag zijn we naar Didit geweest en hebben het verhaal van de jongen gehoord. Hij   is vroeger als kind zijnde veel geslagen en is toen hij ongeveer 12 was op de vlug geslagen. Hij leefde toen alleen op straat.
Didit heeft hem opgevangen. Hij was het eerste kind wat opgevangen was door ACAP, hij was een experiment. Hoe gaat het werken wanneer een kind woont bij ACAP? Didit beschouwde hem als zoon.
Wanneer hij iets fout doet (net zoals ieder kind dat weleens doet) voelt hij zich gelijk schuldig. En voelt hij net alsof didit teleurgesteld is in hem. De emoties komen dan zo diep en durft daar niet over te praten.
Van thuis uit heeft hij nooit liefde gekend en nooit geleerd om over je emoties en problemen te praten.

Wat was de reden dat hij zelfmoord wilde plegen?
Hij kreeg geld vanuit ACAP, maar dat was niet genoeg. Didit realiseerde dat niet en de jongen  durfde dat niet te vragen, dus hij ging stelen. Didit kwam daarachter en na alles wat hij heeft gedaan voelde hij zich  zo schuldig en durfde niet meer bij Didit onder ogen te komen. Dus hij zag geen andere weg dan zelfmoord te plegen.

Gelukkig was dit een poging tot en waren we er gelukkig op tijd bij. Hoe gaat het nu verder met de jongen? Wat is zijn toekomst? Hij heeft beloofd om zijn laatste jaar school af te maken en daarna is hij vrij.. heeft hij uberhaupt nog een toekomst?

Het is moeilijk om zo grote gebeurtenis op papier te zetten. Wanneer je het meemaakt heeft het zoveel impact op je.. savonds in bed hebben we hebben we allebei nare gedachtes gehad en zoveel waanbeelden erover gehad. Gelukkig kunnen Juul en ik goed met elkaar praten en uiten we allebei goed onze gevoelens.

We hopen dat er nu veel  ups gaan komen bij onze stage en nemen deze ervaring voor altijd mee in onze gedachte.